به گزارش مشرق، در جریان پاسخ تنبیهی ایران علیه رژیم صهیونیستی اسرائیل، دولت انگلیس ادعا کرد که با هواپیماهای خود بسیاری از موشک‌های ایران را رهگیری کرده است و به نوعی این اقدام را حمایت از حقوق بشر معرفی کرد ولی این مداخله بی‌سابقه لندن در جنگ غزه چیزی خیلی بیشتر از مداخله این کشور در اوکراین بود.

سیمون جنکینز ستون نویس روزنامه گاردین در یادداشتی ادعای انگلیس در مهار موشک‌های ایران در مقابل اسرائیل را بی‌مورد و نابجا ارزیابی و تاکید کرد که این دخالت آشکار در بلند مدت هیچ پیامدی برای لندن ندارد که در واقع سعی دارد حضور دیپلماتیک خود را در تهران حفظ کند.

او می‌نویسد: با دانستن این قضیه چرا انگلیس خودش را وارد جنگی کرد که هیچ منفعتی برای آنها نخواهد داشت.

جنکینز ادامه می‌دهد: پاسخ این سوال را شاید بتوان در اظهارات دیوید کامرون وزیر امور خارجه انگلیس جستجو کرد که نمی‌توانست احساسش در بازگشت بریتانیا به دوران استعمارگری این کشور در سال‌های نه چندان دور پنهان کند. به نظر می‌رسد اشتیاق رهبران بریتانیا برای پررنگ کردن حضورشان در عرصه جهانی در کنار و شاید پشت دخالت آمریکایی در همه کشورهای جهان خیلی هم دور از انتظار نباشد.

بر اساس این گزارش، در یک دهه گذشته، نیروی دریایی انگلیس کشتی‌های زیادی به مدیترانه، اقیانوس هند و دریای چین جنوبی اعزام کرده است. اکثر قدرت‌های اروپایی، هیچ خطری برای امنیت خود احساس نمی‌کنند و در برابر این حرص قدرت مقاومت می‌کنند. ولی این مسئله به خوبی آشکار شده است که بریتانیا میل زیادی برای طرح خود در جهان قدرت دارد که به طور حتم میلیاردها پوند هزینه آن را باید مالیات دهندگان انگلیسی بپردازند.

ستون نویس گاردین در یادداشت خود به دخالت بی‌جای انگلیس در جنگ غزه می‌پردازد که در واقع جنگ سلاح در مقابل سلاح نیست بلکه کشتار مردم بی‌دفاع فلسطین است که برخاسته از تاریخ، جغرافیا، سیاست و مذهب است که رابرت اسمیت ژنرال بازنشسته انگلیس آن را جنگ میان مردمان خطاب می‌کند. در اینجا غیرنظامیان قربانی می‌شوند و حامیان حقوق بشر خودشان را قهرمان معرفی می‌کنند.

بر اساس این گزارش، شاید بتوان جنگ‌هایی مثل سودان، یمن، سوریه و حتی میانمار را به دخالت خارجی‌ها مربوط کرد و حضور آنها را برای ایجاد صلح ضروری دانست ولی در فلسطین دخالت خارجی‌ها به ندرت لازم است و اگر هم لازم باشد دفاع مطلق از اسرائیل کاملاً شکست خورده خواهد بود.

جنگینز تاکید می کند که سیاستگذاران انگلیس سال‌ها از افرادی مثل کامرون، تونی بلر و گوردون براون برای دخالت در افغانستان و عراق و لیبی استفاده کردند که کوچکترین تهدیدی برای امنیت بریتانیا نداشتند. آنها حتی احتمال تهدید عراق برای کشوری مثل قبرس را بهانه قرار داده و نیروی نظامی اعزام می‌کردند. حضور نظامیان انگلیس در لیبی و عراق برای امنیت خیابان‌های لندن نبود بلکه صرفا بهانه‌ای برای مداخله در امور جهانی بوده است.